Mapa irydologiczna jest schematem powierzchni tęczówki z podziałem na pola, w których objawiają się poszczególne układy i narządy wewnętrzne. Każde miejsce na tęczówce odpowiada jakieś części naszego ciała i wszelkie schorzenia uwydatniają się w tych miejscach. Zasadniczo organy umiejscowione po prawej stronie organizmu rzutują się na prawej tęczówce, z kolei te położone po lewej stronie na lewej tęczówce. Zasada ta sprawdza się jednak w około 90% przypadkach, więc może się zdarzyć sytuacja odwrotna.
Mapy irydologiczne prezentowane powyżej opracowane zostały na podstawie badań klinicznych dr Marka Bardadyna – prezesa Polskiego Towarzystwa Irydologii i Homeopatii.
Pierwszą mapę irydologiczną opracował węgierski lekarz Ignacy Peczely w 1881 r. Wykorzystał do tego wyniki wieloletnich badań nad tęczówkami chorych w szpitalu w którym pracował. Była ona niezbyt dokładna. Obejmowała jedynie obszary odpowiadające płucom, sercu, śledzionie oraz górnych i dolnych kończyn. Jego badania stały się punktem wyjścia do opracowania bardziej precyzyjnych map irydologicznych.
Kolejne dwie fotografie przedstawiają mapy irydologiczne opracowane przez dr Bernarda Jensena. Osobno dla tęczówki lewej i prawej.
Dzisiejsze mapy umożliwiają rozróżnienie około siedemdziesięciu różnych znaków chorobowych. Zdiagnozować można nie tylko choroby, ale także genetyczne predyspozycje pacjenta do pewnych chorób, informacje o stanach zapalnych, toksycznych złogach, niedoborach żywieniowych i mineralnych. Aby ułatwić i przyspieszyć korzystanie z mapy irydologicznej, są one podzielone podobnie jak tarcza zegarowa na 12 części.
Nie zawsze korzystanie z mapy irydologicznej może przesądzać o diagnozie. Może się bowiem zdarzyć, że „ślady” na tęczówce będą na pograniczu pól projekcyjnych. W takim wypadku trzeba uwzględnić inne objawy, oraz przebyte choroby i urazy.