Pierwsze informacje na temat odczytywania chorób z oka pochodzą ze starożytnych Chin i Indii sprzed 3000 lat. Wierzono, że każda choroba pozostawia w oku „piętno”. Używano ją głównie do oceny stanu zdrowia kupowanych zwierząt: koni, krów i owiec.
Metoda znana była także w Egipcie. Do naszych czasów przetrwały dwa papirusy z okresu panowania faraona Tutenhamona, w których została opisana.
W medycynie tybetańskiej oczy nazywane były „oknami we wnętrze organizmu”. Tybetańscy medycy potrafili określać schorzenia na podstawie zmian w tęczówce oka.
W starożytnej Grecji stosował ją Hipokrates.
W 1670 r. F. Meyens opublikował w Dreznie monografie „Physiognomica medica”.
W 1813 r. lekarz G. J. Beer z Wiednia w swojej książce „Nauka o schorzeniach ocznych”, powiązał zmiany w organizmie ze zmianami na tęczówce oka.
Ojcem współczesnej irydologii jest węgierski lekarz Ignacy Peczeli. Powstała nawet legenda o jej odkryciu. Peczeli będąc jedenasto letnim chłopcem udał się do lasu, gdzie znalazł gniazdo sowy. Gdy próbował wyciągnąć z niego jajko nadleciała matka sowa, która zaczęła bronić swojego gniazda. Podczas walki sowa złamała nogę. Wtedy Peczeli zauważył, że jednocześnie na jej tęczówce pojawiła się pionowa kreska (wg innych źródeł plamka). Kilka lat później pracując jako lekarz w szpitalu, przypomniał sobie ten fakt i rozpoczął intensywne badania nad tęczówkami chorych. Po kilku latach opublikował swoje odkrycia w książce. Peczeli stworzył również pierwsze na świecie mapy irydologiczne.
Duży wkład w rozwój irydologii miał także szwedzki pastor N. Liljeguist. Wyniki swoich badań i obserwacji opublikował w 1897 r. w dwutomowym dziele „Diagnoza oka” (inne tłumaczenie: „Diagnoza na podstawie oka”). Zawarł tam m.in. tezę, że w oku można zauważyć każdą chorobę i uszkodzenie narządu.
W 1920 r. dr M. Madaus zakłada pierwsze czasopismo irydologiczne, które wydawane jest pod tytułem „Iriscorrespondens”.
Następnym wielkim badaczem był A. Lindlar. Założył on w Chicago szkołę naturalną. W 1909 r. wydał książkę „Irydodiagnostyka i inne metody diagnostyczne”. Napisał także wiele artykułów dotyczących irydodiagnozy, które ukazywały się w latach 1907-1909 w czasopiśmie „Leczenie naturalne”.
Niemiecki uczony R. Schnabel wydal książkę o irydodiagnostyce, za którą otrzymał nagrodę Londyńskiej Akademii Nauk. Jego książka należy obecnie do jednych z najpopularniejszych podręczników irydologii.
I. Deck tworzy Instytut Badań Fundamentalnych w dziedzinie irydologii z siedzibą w Ettilingen w Niemczech. Jest także autorem dwóch książek: „Podstawy irydodiagnostyki” (1965) oraz „Irydodiagnostyka różniczkowa” (1980).
W roku 1951 założono Organizację Irydologów (FIA).
W 1980 r. odbyła się w Paryżu pierwsza Międzynarodowa Konferencja Irydologów. Postanowiono wtedy utworzyć fundacją badań nad irydodiagnostyką.